Adam şaşırıyor ve diyor ki “Ben seni yemeğe çıkaracağım, sense bana başka bir kadınla gitmemi söylüyorsun! ? ” Ben bu kadar mezhebi geniş bir adamıyım ki ! Sen bana hangi kadından söz ediyorsun?!”

Eşi, “Annen…” diyor.

Böyle bir anı düşünün. Böyle bir anı hayal edebiliyor musunuz? “Ben bu gün yemek teklifini reddediyorum. Yemeğe lütfen annenle git. Uzun zamandır anneni görmeye gitmedin, onunla vakit geçirmedin, yemek yemedin, bu yüzden annenle git”

Adamın adeta kanı donuyor. Karısının bu inceliği karşısında duyduğu minnet ve muhabbet dolu bir sesle “Ne kadar iyisin, Böyle düşündüğün için Allah senden razı olsun.” Diyor.

Sonra da hemen Annesini arıyor; “Anne hazırlan gelip seni arabayla alacağım, beraber dışarıda yemek yiyeceğiz, sonra da beraber biraz yürürüz”

Annesi duyduklarına inanamıyor! Hayretle “ Gerçekten mi” diyor.

Adam “Evet anne bu akşam yemeği beraber yiyeceğiz. Hadi ben geliyorum…”

Bir saat kadar sonra birlikte bir restorandalar. Kadın o kadar sevinçli ki… Bu akşam onun için sanki bir rüya gibiydi… Nerede ya da ne yedikleri önemli değildi. Sokakta bir kaldırımda bile oturup yemek yeseler onun için hiç fark etmeyecekti.

Onun için önemli olan şey, oğlunun onunla beraber olması, ona karşı bu kadar sevecen davranmasıydı. Eşiyle çocuklarıyla ve işiyle meşgul olmasına rağmen oğlu annesini unutmamıştı.

Oğluyla beraber geçirdikleri bu akşam onun için hayatının en güzel akşamı olmuştu. Eve dönerlerken oğlu annesine dedi ki “ Anneciğim mutlumusun? Bu yemek ve yürüyüş seni memnun etimi ?”

Annesi “evet çok, çok güzeldi, Allah senden razı olsun” dedi.

Oğlu, İnşallah bunu tekrar yapacağım diyecekti ki. Annesi sözünü kesti “ Hayır İnşallah bir dahaki sefere ben seni davet edeceğim.”

Aradan uzun bir zaman geçmişti. Adam çok meşguldü. Bir türlü bir araya gelemediler ve bir süre sonra anne vefat etti.

Oğlu çok üzgündü. Bir zaman sonra, annesini yemeğe götürüşünün tam bir sene sonrası, aynı gün için gittikleri restorandan iki kişilik bir yemek daveti aldı.

Karısı ile birlikte daha önce annesiyle yemek yedikleri aynı restorana gittiler. Yiyecekleri yemeğin hesabı çok önceden ödenmişti. Adam merakla sordu .”Biz kimin davetlisiyiz?” Kendisine bir mektup verdiler, merakla açtı. Mektupta şöyle yazıyordu.

“ Sevgili oğlum…

Allah senden razı olsun. Beni buraya yemeğe getirdiğin akşam seni aynı yere davet edeceğime söz vermiştim. Ama sen o kadar meşguldün ki bunu yapabileceğim müsait bir zamanını yakalayamadım. İşte şimdi verdiğim bu sözü tutuyor seni ve değerli eşini yemeğe davet ediyorum. Allah sizden razı olsun”.

Evet, öykü bu. Şimdi size soruyorum. Anneniz sağ mı?

Onunla beraber vakit geçirin. Ona iyi davranın. Onu kızdırmayın

Birisi terlediğinde diğeri üşür, biri oynamak istediğinde diğeri uyurmuş.

Birisi her şeyde olumlu bir yan bulan bir iyimser/optimist, diğeri ise bir kötümser/pesimistmiş.

Yaş günleri geldiğinde, babaları onların tepkilerini görmek için bir plan yapmış.

Kötümser olan oğlunun odasını akla gelebilecek her türden yeni ve heyecan verici oyuncakla doldurmuş.

İyimser oğlunun odasına ise at pislikleri bırakmış.

Çocuklar odalarına gidip de sürprizleri gördükten sonra, baba önce kötümser oğlunun yanına uğramış ve onu oyuncakların ortasında oturup ağlarken bulmuş.

Merakla sormuş:

”Neden ağlıyorsun?”

”Bu kadar oyuncağın nasıl çalıştığını anlamak zorundayım!

Çalıştırmak için onlara pil takmam gerekecek ve nasıl durmadan pil takacağım?

Üstelik arkadaşlarım onları isteyecek, vermek zorunda kalacağım!

Zaten bu oyuncaklar zamanla kırılacak!” diye cevap vermiş kötümser çocuk.

Baba hayretle odadan çıkıp iyimser oğlunun kapısını aralamış.

Küçük oğlan sevinç içinde zıplıyor, şarkılar söylüyormuş.

Babası sormuş:

”Niçin bu kadar mutlusun?”

Çocuk yüzünde kocaman bir gülümsemeyle cevap vermiş:

”Odamda at pislikleri olduğuna göre, buralarda bir yerde, beni bekleyen bir tay olmalı!”

——

Siz hangi çocuğa daha yakın hissettiniz kendinizi?

Aramızdan bazıları, yarı dolu bir bardağa bakıp yarısının boş, bazılarımız ise yarısının dolu olduğunu görür.

Kimimiz her olumsuzlukta bir hayır olduğuna, tünelin sonunda mutlaka ışığın belireceğine inanır.

Kimimizse en güzel zamanlarda dahi, her an ortaya çıkabilecek bir terslik, bir olumsuzluk bekler; ışığın ne zaman kaybolup da karanlık bir tünelin belireceğine kafa yorar.

Bu farklı iki farklı yaklaşımın sadece basit bir mizaç farklılığı olmadığını, insanların yaşam kalitelerinde büyük farklılıklar yarattığını artık net bir biçimde biliyoruz!

Yıllardır yürütülen pek çok araştırma, iyimserliğin insan sağlığı açısından yararlı olduğu vurguluyor.

İyimserlerin sağlıklarına daha çok özen gösterdikleri, stresle daha etkin biçimde başa çıktıkları, beden ve ruh sağlıklarının daha iyi olduğu biliniyor.

Kötümser düşünmenin, insanın içini huzursuzlukla doldurarak onun hayattan keyif almasını engellediğini ve başkalarıyla ilişkilerini bozduğunu ise çoğumuz biliyoruz.

Kötümserliğe bağlı stres, bedensel ve ruhsal ciddi sağlık sorunlarına yol açıyor.

İyimser ve kötümserlerin algıları da birbirinden oldukça farklı.

İyimserler, başlarına gelen olumsuz olaylardan yalnızca kendilerini değil çevrelerini ve koşullarını da sorumlu tutuyor, kötümserler ise sadece kendilerini suçluyorlar.

İyimserler olumsuz olayların kısa sürede biteceğine, kötümserler ise olumsuzluğun hep süreceğine inanıyor.

İyimserler, olaylara çözüm bulma konusunda gayret gösterirken, kötümserler daha kolay pes ediyor.

Kuşkusuz iyimserlik, kişinin kendisi ve çevresi için olumlu bir özellik ama ya aşırıya kaçılırsa?

İyimser, ya gerçeklerden kopuk bir aymaza dönüşürse?

İyimserliği, Pollyanna olmakla karıştırmayın!

Yaşamı özenle yaşamak ve çözüm odaklı olmakla, zorlukları yok saymanın, umursamamanın birbirinden çok farklı olduğunu görmek gerekiyor.

En akılcı çözüm, iyimserlikle kötümserlik arasında uzanan ve ”gerçekçilik” adı verilen bir alanda kalabilmek!

Bu alanı değerlendirmeyi bilen gerçekçiler, hem iyimserliğin hem de kötümserliğin sunduğu avantajlardan yararlanıyorlar.

Olumlu düşünüyor, olumlu davranıyor ama olası veya gerçek olumsuzluklara yönelik ölçülü bir dikkat ve özeni elden bırakmıyorlar.

Tüm bu okuduklarınızdan sonra, iyimser mi yoksa kötümser mi olduğunuza karar veremiyorsanız, şu soruları kendinize sorabilirsiniz:

Kendimden söz ederken seçtiğim sözcükler olumlu mu?

Olumsuz mu?

Yaşadığım sorunları yaşam dersleri veren, çözülebilir problemler gibi mi görüyorum?

Onlar karşısında çaresiz miyim?

Gelecekte güzel günler inşa etme konusunda kendime güveniyor muyum?

Gelecek gözümü mü korkutuyor?

Başıma gelen olumsuz olayların aslında, herkesin başına gelebilecek türden talihsizlikler mi olduğunu düşünüyorum?

Kaderin hep beni kurban seçtiğine mi inanıyorum?

İhtiyaç duyduğumda, çekinmeden yardım isteyebiliyor muyum?

Kimsenin bana yardım edemeyeceğine mi inanıyorum?

En zor koşullarda bile şükran duyacak bir şeyler buluyor muyum?

Öyle zamanlarda her şey gözümden siliniyor mu?

Dilerim verdiğiniz cevaplar hoşunuza gitmiştir!

Gitmediyse, yapmanız gereken şey belli:

Cevaplarınızı nasıl değiştireceğinizi düşünmeniz ve bulduğunuz yeni yollar için çaba sarf etmeniz gerekiyor!

Olsun be! Mutlu kalmayı öğrendim…